ओठ छोडेर जाने बेला हाँसोले भन्यो
तँलाई हाँसो खुब सुहाउँछ
हाँसिराख है
आँखा छोडेर निस्किने बेला ज्योतिले भन्यो
बाटो हेरेर हिँड है
धराप छ जताततै
छाती बाट निस्किने बेला मुटुले भन्यो
नदुख है कहिल्यै तँ कोमल छस्
उठेर गएको निन्द्राले भन्यो
अनिँदो नबस है तँ म बिना निदाउन सक्दैनस्
अन्तिममा मैले हाँसेर भनेँ
छोडेर जानेले
यति धेरै पिर लिएको सुहाउँदैन
यति धेरै पिर लिनेले
छोडेर जान सक्दैन।
प्रदीप रोदन
गोरखा